Een Gedachte Met Haast

Ken je dat gevoel van diep weten? Misschien kun je je zo wel een paar situaties herinneren waarbij je een sterk innerlijk gevoel hebt gehad en je precies wist wat je te doen stond. Een gevoel zo sterk dat het geen rationele uitleg nodig heeft. Geen twijfel, maar een gevoel van diep weten.
Als een stem die geen woorden gebruikt, die vraagt om jouw aandacht en focus. 


Hoe meer je je intuïtie volgt, opzoekt en verbinding mee maakt, hoe ‘wakkerder’ het wordt. Op het moment dat je je intuïtie toe laat vanuit je onderbewustzijn ben je niet meer in het emotionele stukje van je hersenen. Vandaar dat men vaak een gevoel van helderheid ervaart, een breder perspectief, alsof ineens alle antwoorden tot je komen.


Er is ook vaak een gevoel van perfecte timing. Je bent op de juiste plaats op de juiste tijd, soms ook met de juiste mensen om je heen. Dit heeft te maken met de diepe verlangens die geworteld zijn in je onderbewustzijn. Op het moment dat jij je onderbewuste verlangens in lijn brengt met je bewuste intenties begint de energie te stromen. Men gebruikt het populaire woord ‘flow’ er vaak voor, dingen gaan ineens gemakkelijk, het voelt als een opeenstapeling van toevalligheden. Wat er gebeurt is dat er synchroniciteit plaats vind tussen je onderbewustzijn en je bewustzijn en je los bent van emoties en gedachten. In je bewuste wereld, vormen emoties en gedachten vaak blokkades en vertroebelen vaak je perspectief en oordeel. 


Wanneer je onderbewustzijn (dat wat je niet weet) in lijn is met je bewustzijn (dat wat je weet) ben je in het moment en zie je je de dingen zoals je ze behoort te zien. Vanuit deze plek is het makkelijker betere keuzes te maken omdat je meer informatie tot je beschikking hebt en je ongekleurd er naar kan kijken. 


Ik kan me voorstellen dat er iets in je is dat nu zonder woorden aanvoelt dat jij dit misschien ook zo beleefd, maar dat op het moment dat je je gedachten en je ratio gebruikt je gaat twijfelen omdat je er  ‘niet meer bij kan’. Herkenbaar? Parkeer het lekker en lees nog even verder, soms moet je niet alles met je hoofd willen uitleggen maar gewoon je intuïtie volgen zoals ik dat ook heb gedaan in 2015.


Mijn man en ik woonden al 10 jaar met onze hond in Nieuw Zeeland, en keer op keer voelden we een innerlijke drang om te gaan reizen, om meer van de wereld te gaan zien.  Hetzelfde sterke gevoel dat ons ook in 2006 naar dit prachtige eiland in de stille oceaan had doen emigreren. Hoe meer wij ons open stelde voor dit sterke gevoel om een nieuw leven op te bouwen in een paradijselijk land, hoe gemakkelijker en logischer het voelde, los van angst, geen twijfel maar iets riep ons als het ware. 


En zo ook nu was er dezelfde drang om alles ‘op te pakken’ in het wonderschone Nieuw Zeeland en ‘gewoon’ te gaan. Het heeft wel enige tijd geduurd voordat we echt de stap gezet hebben. Er moest een financieel plan komen natuurlijk en veel georganiseerd worden. En er waren momenten waarbij we het contact met ons diep weten even kwijt waren en we naar het plan keken vanuit onze ratio. Dan komen de twijfels, en angsten. “Doen we er wel goed aan?” “Maar wat als, …”  Ik had net een bloeiende praktijk aan huis, was fulltime aan het werk met het begeleiden en ondersteunen van mensen. Dit was toch mijn droom? Dit was toch mijn roeping? Dit had mijn intuïtie mij toch jaren geleden ingegeven? Nu opgeven, dat kan toch niet? 


En toch iedere keer opnieuw als ik een beetje ruimte om deze vragen visualiseerde en deze angsten en twijfels accepteerde, er niet tegen vocht, kon ik ook openen naar wat er onder deze vragen zat en daar was dan altijd weer dat stemmetje zonder woorden, een groot gevoel van vertrouwen dat zo sterk voelde alsof of ik er letterlijk tegen aan mocht leunen. Ik kende dit gevoel en ik wilde het weten, kan ik er echt op leunen?


Nadat we alles in Nieuw Zeeland verkocht hadden zijn we naar Nederland vertrokken, hebben een camper gekocht en zijn intuïtief gaan reizen. Anderhalf jaar hebben we niets anders gedaan dan onze impulsen gevolgt, als het ergens leuk was bleven we er kamperen, soms meer dan 5 maanden lang, soms reisden we maar 10 kilometer verder en hadden we weer zo’n schitterende plek in de natuur gevonden dat we vervolgens daar ons ‘huis maakten’ voor een paar weken. 


De eerste 7 maanden dacht ik: “Dit is het, dit is het leven, nooit wil ik meer anders!” De vrijheid, de ruimte, het letterlijk door de ruimte reizen maakte dat er ook ruimte in mijzelf ontstond. Het verbaasde ons dat we al zo lang in zo’n kleine ruimte konden leven zonder problemen. Verwachtte irritaties en ongemakken bleven uit, en de enige verklaring hiervoor die overeenkwam met ons gevoel was dat we door het reizen ook veel innerlijke ruimte creëerden. We vonden het beide een eye-opener te ontdekken wat een ruimte er ontstaat wanneer er geen zorgen en verplichtingen zijn. Zonder huis, vaste lasten en baan wordt alles een stuk overzichtelijker. Als je nergens hoeft te zijn, geen verplichtingen hebt, behalve af en toe tanken en je boodschapjes te organiseren blijft er veel ruimte in jezelf over. En dan kan je ook zoveel meer hebben, niks is teveel, je leeft en laat leven. 


Toch kwam dat stemmetje dat gevoel van diep van binnen weer terug, ik was er niet zo blij mee moet ik zeggen, ik werd onrustig, mijn innerlijk ruimte voelde niet meer ruim maar werd gevuld met vragen en twijfels. Hoe meer ik mij verzette hoe onrustiger ik werd. Ik droomde over mijn klanten, over het werk in mijn praktijk waar ik zo van genoot. Meer en meer was ik niet meer in het nu, maar in het verleden of in de toekomst. Kan ik het straks nog wel? Straks verleer ik het! Hoe zou het zijn als ik het begeleiden van mensen weer op zou pakken? Hoe zou dat voelen? Beetje bij beetje durfde ik weer een beetje te leunen tegen dit gevoel, het door te laten komen, het uit te spreken tegen mijn man en later ook tegen anderen. 


Hoe meer ik dat deed hoe meer er zich situaties voordeden die mij nog meer sterkten in wat mij te doen stond. Ex-klanten namen per email contact op, vertelden me wat ik voor hun heb betekent,  of hadden een hulpvraag. Mijn ouders kondigden aan dat ze onze hulp in september nodig hadden om te gaan verhuizen. Toen ik wist dat wij dus een aantal maanden in Nederland zouden zijn, kon ik het niet meer onderdrukken; “Dan ga ik ook een training ontwikkelen, dan wil ik weer met mensen werken.”


Ik weet nog goed dat mijn man zei: “Jij bent gewoon een completer mens als je zo bezig bent met het ontwikkelen van de Encounter Training, ik denk dat je je gevoel moet volgen maar er dan ook helemaal voor moet gaan.”
De sluizen gingen toen pas echt open, toestemming  te horen, regelrecht uit het hart van de liefde van mijn leven was het laatste zetje dat ik nodig had en het ging stromen…
Via een vriendin kwam ik in aanraking met het Banyan Centrum Drenthe in Sleen, er was meteen een klik en een bevestiging dat daar een plek voor mijn praktijk zou zijn en mensen die mij willen helpen mijn activiteiten te laten groeien.


Eenmaal in Nederland, terug in mijn geboorte plaats om mijn ouders te helpen - nog niet direct een eigen huis - krijgen we een aanbieding om op een huis te passen voor een aantal maanden omdat de eigenaren een aantal maanden op reis gaan. Het huis is niet alleen prachtig maar tot mijn grote verbazing vind ik iets in de tuin wat mij diep raakt. Een prachtige praktijk ruimte met twee stoelen tegenover elkaar…


Mijn hoofd was bang dat zo’n lange reis en pauze een negatieve invloed zou hebben op mijn kwaliteit als therapeut. Het tegenovergestelde heeft zich gemanifesteerd en mij nogmaals laten zien hoe belangrijk het voor mij is geweest mijn diepe weten te volgen, ook als dat afwijkt van het traditionele plan. Mijn invoelen en aanvoelen, mijn therapeutische capaciteit en energie is nog nooit zo groot geweest en groeit nog steeds want ik leun nog steeds tegen dat stemmetje aan. Die wijst mij de weg en ik heb het al die tijd geweten…


Deze blog doet me denken aan de extra dikke december magazine edities die je nu ziet liggen in de schappen. Extra lang en met een bijzonder tintje. Normaal zou ik niet zo over mijzelf schrijven, maar het einde van het jaar is een bijzondere tijd. Een tijd van bezinning, van terug kijken en je laten raken, een tijd om je dankbaarheid te uiten naar de mensen om je heen. Zoals ik intens dankbaar ben voor iedereen die op mijn pad is gekomen, die mij vertrouwd en in mij gelooft. 


Met een heel vers jaar voor de boeg hoop ik dat deze blog jou raakt en inspireert, dat jij ook ruimte kan maken en jouw innerlijke stem kan laten spreken.

Ik wens jou heel veel ruimte,  luister plezier en en inzicht toe voor nu en in het nieuwe jaar! 

Fijne feestdagen,
Namasté, Marit

Spreekt je dit aan? Zaterdag 10 december geef ik de workshop Versterk je intuitie, het lichaam spreekt (9:30 -13:00 in het Banyan Centrum Drenthe in Sleen). Wel even aanmelden. Klik hier voor meer informatieen aanmelden.