 We kennen de wereld om ons heen alleen maar door de persoonlijke relatie die we met de wereld hebben. Is dat wat we waarnemen de werkelijkheid?
Of is het gekleurd door de hoe we willen dat het is, gekleurd door onze eigen manipulaties en sabotages? Als ons beeld van de werkelijkheid troebel is, zit ons hoofd vol met misvattingen, illusies en foute veronderstellingen en wordt het moeilijk te bepalen wat nu een juiste beslissing is. Onze kijk op werkelijkheid kun je vergelijken met een landkaart waarmee we het terrein van het leven bewandelen. Klopt de kaart met de werkelijkheid dan weet je waar je bent, en als je weet waar je heen wilt krijg je over het algemeen een goed gevoel hoe je daar kunt komen. Maar als de kaart niet klopt, voelen we ons verloren en verdwaald. Om de wereld om ons heen goed te begrijpen moet we niet alleen deze wereld onderzoeken maar ook de onderzoeker zelf. Jezelf onder de loep nemen; het herkennen en begrijpen van patronen in ons denken, voelen en handelen is zeker geen gemakkelijk pad zonder bloed, zweet en tranen. Niet zo gek dat we maar wat handig geworden deze te vermijden. We worden niet geboren met kant en klare kaarten. We moeten de kaarten om te navigeren door het leven zelf maken en constant bijstellen en aanpassen. Een van de manieren om te kijken of de kaart nog accuraat is, is het open te stellen voor groter publiek. Wil je er zeker van zijn dat je niet in gesloten systeem leeft zoals bijvoorbeeld onder een glazen stolp, waarin je constant je eigen adem inademt, meer en meer vatbaar voor illusies, dan moet je je kaart af en toe openstellen voor een ander. Vaak doen we het tegenovergestelde. Tegen onze kinderen zeggen we: “Haal het niet in je hoofd me tegen te spreken, ik ben je vader (of moeder)”. Tegen je partner zeg je: “laten we elkaar vooral niet willen veranderen”, ik blijf wie ik ben en jij blijft wie jij bent”. Tegen onze werknemers maken we duidelijk dat te veel kritiek hebben op het systeem weleens je baan kan kosten. Het kan zo subtiel zijn, vind je ook niet? De manieren waarop we de werkelijkheid vermijden. Ik betrap me er zelf op dat ik positiviteit en perfectie gebruik als dekmantel zodat ik verwarrende, chaotische en teleurstellende plekken die oncomfortabel voelen kan vermijden. Natuurlijk, er is plaats voor positiviteit en je focussen op tevreden resultaat, maar als we niet kunnen leven in het oncomfortabele, dan zijn we ook niet echt hier! We kunnen niet hier zijn en alleen maar verschijnen voor een gedeelte van het echte leven, toch? |