In Stilte

“Zijn er nog vragen?”, "Eenmaal andermaal…” De docent meditatie houdt een klankschaal en het bijbehorende slagwerk in zijn hand. Er hangt een voelbare spanning in de zaal, gelukkig zijn er nog mensen met vragen, hoor ik mezelf denken.  Zelf ben ik ook ook naarstig op zoek of er nog iets is dat ik wil weten, al is het alleen maar om mijn stem nog even te horen nu het nog mag. Straks als de docent de klankschaal laat zingen zullen we 7 dagen in stilte met elkaar zijn. 


Een retraite is jezelf afzonderen met als doel jezelf te onderzoeken, te observeren. Een daarvoor geschikte omgeving kan een klooster of een speciaal daarvoor opgericht retraitecentrum zijn. Voor mij is dit mijn eerste stilte retraite. Mediteren doe ik wel regelmatig maar een hele week toewijden aan stilte is nieuw voor mij. Ik begin er dan ook met gemengde gevoelens aan. Gelukkig is er een dagelijks terugkerend programma voor de bijna 50 deelnemers. Er zijn yoga- en meditatie lessen, stilte wandelingen en er wordt in de middag uitleg gegeven waarom we dit doen en wat we kunnen doen om dit proces te bespoedigen. Het team dat ons begeleidt bestaat (zij praten wel) uit een yoga docente, twee docenten die ons zullen begeleiden in de meditaties, een massagetherapeut en ze brengen hun eigen kok mee die de hele week een veganistische detox buffet zal samenstellen voor ons. 


In het vliegtuig blijk ik naast de yogadocent te zitten. Ze had zich al afgevraagd of ik een deelnemer zou zijn, ze had namelijk het boek “In Stilte’ van Mirjam van Biemen gespot dat verdrukt achter mijn te lange benen in de stoelzak voor mij zit. Enthousiast begin ik te vertellen dat het een fijn nuchter boek is over de ervaringen van een journalist die verschillende stilte retraites uitprobeert. De yoga docente vraagt of ik de mail heb gehad waarin staat dat we geen boeken 
hoeven mee te nemen omdat het lezen van een verhaal je weghaalt bij jezelf. We worden juist  aangemoedigd externe prikkels als boeken, telefoon, praten met anderen en social media te eli-mineren. Ik heb inderdaad die mail niet ontvangen en terwijl ik op me in laat werken wat ze zegt, zit de krant die ik op het vliegveld heb gekocht me aan te staren vanachter het boek. Ik had me best verheugd op weer eens een papieren nieuwsoverzicht maar ik durf de krant nu al bijna niet meer te voorschijn te halen. 


Het is half vier in de middag als de klankschaal klinkt, we hebben nog even tijd voor onszelf tot dat om kwart voor vijf de yoga begint. Aansluitend hebben we meditatie en als laatste op het programma is het dinerbuffet.  Onwennig loopt iedereen weer uit de zaal naar hun kamer of verkent het prachtige terrein. Ik stuur mijn laatste appje, waarin ik uitleg dat ik in geval van nood te bereiken ben op het mailadres van de receptie. Het is bijzonder aanmoedigend te zien dat alle medewerkers in het gebouw solidair met ons in stilte zijn. De mensen in de keuken, de schoonmakers, en bij de receptie liggen notitie blokjes met schrijfgerei om op die manier te communiceren. Ze stralen een plezierige rust uit en ze lijken het volledig normaal te vinden. Het geeft me een gevoel van veiligheid en het stimuleert me deze week echt serieus te nemen en ook echt de uitdaging met mezelf aan te gaan.


Iedere ochtend beginnen we de dag om kwart over zeven met yoga. Aansluitend is er meditatie en na de meditatie is er ontbijt om negen uur. De eerste twee dagen vind ik best zwaar, de yoga gaat snel, en tijdens meditatie begint tijdens het zitten op de grond mijn rug op te spelen. De tweede dag heb ik de hele dag ontzettende hoofdpijn, vage misselijkheid, grieperige rillingen en spierpijn. Ik schrijf uit voorzorg een briefje dat ik de docent kan geven mocht ik een les halverwege moeten verlaten. Gelukkig hoef ik het briefje niet te gebruiken, de bewegingen van yoga helpen me er juist doorheen. We horen dat deze symptomen normaal zijn wanneer je je lichaam begint te ontgiften.


Zonder dat we onderling praten begrijp ik dat meer mensen detox verschijnselen hebben. Soms zie je mensen gebaren dat ze hoofdpijn hebben en koffie missen. Soms gebaren ze niets maar lees je in hun lichaamshouding dat ze ook niet lekker in hun vel zitten zoals ik.  
Nu we in stilte met elkaar  zijn  vind er een andere communicatie plaats. Een veel subtielere. Ik geniet daar erg van, het lijkt of het hart over zoveel manieren beschikt om met een ander te communiceren zonder te praten. Welgemeende knikjes, een knipoogje, een blik, een aanraking, ik ben er van onder de indruk hoe dit vanzelf gaat. Het maakt het samen eten aan tafel verre van ongemakkelijk. Ik had nooit gedacht dat in stilte het nog gezellig natafelen zou kunnen zijn met anderen aan tafel! Als de maaltijd klaar is, blijven verscheidene nog in gezelschap van elkaar in stilte aan tafel zitten, ik vind dit zelf ook prettig. 


Doordat we niets van elkaar weten, geen naam,  hoe we klinken, op wat voor manier we praten, wat we doen voor werk of waar we vandaan komen is er niets om ook maar een oordeel over te vormen. Wat overblijft is bij iedereen hetzelfde, het geeft een gevoel van eenheid en dat voelt warm en veilig. 


Na twee zware dagen begint bij mij een welkome omslag. Ik word nu voor het alarm wakker en ik voel me blij en fit! Mijn lijf voelt steeds soepeler en de yoga gaat steeds lekkerder, ik kijk er zelfs naar uit! Waar ik eerst tijdens mediteren nog weleens spiedend op mijn horloge keek, vliegt nu de tijd voorbij. Ik merk dat het fijne, constante rustige gevoel waar ik terecht kom tijdens het mediteren iets is wat ik vast wil houden. Het valt me op dat ik het stil zijn niet zo moeilijk vind, maar het vasthouden van dat fijne meditatie gevoel wèl. Al begin ik iedere dagwel meer voeling te krijgende de stilte in mij.


De eerste twee avonden heb ik toch gelezen voor het slapen gaan. De derde avond merkte ik hoe het boek me weg nam bij dat heerlijke gevoel wat deze dagen zo is ontstaan in mij. Boek dicht dus en heerlijk mijn ademhaling weer opzoeken om op die manier weer bij mijn ware zelf te komen. Het was bijzonder te merken hoe ik op een ochtend heel blij en energiek wakker werd ondanks dat het buiten regende. Ineens kwam uit het niets een ander deel van Marit naar voren dat mij ongerust herinnerde aan het feit dat ik normaliter regen geen fijne start van de dag vind en zeker niet op vakantie!  Tja en toen voelde ik hoe ik kon kiezen, tussen mijn ego, die overal iets van vindt en mijn ware zelf die het totaal niet uitmaakt wat voor weer het buiten is. Ik begon te begrijpen wat de docent meditatie bedoelde dat je keus hebt met welke gedachten of gevoel je je wilt identificeren. 


Het is fijn te ervaren hoe de uitleg van de docenten steeds meer vorm krijgen in mijn eigen beleving. We bezitten allen een aangeboren vermogen om onze geest en lichaam te vertragen, onszelf los te koppelen van activiteit en de diepten van ons ongeconditioneerde zelf te bezoeken. De meditaties zijn niet bedoeld om geen gedachten en gevoelens meer te hebben maar meer te ervaren dat deze continue veranderen. Dat het meer impulsen zijn dan dat het weloverwogen bewuste ingevingen zijn. We hoeven ons er niet mee te identificeren en dat geeft een serene rust. Voorbij gedachten, gevoelens en lichamelijke gewaarwording is een constante serene stilte die je laat ervaren hoe je je aardse bestaansniveau kunt ontstijgen. Hoe je je kunt verbinden bent met iets groter dan jezelf. Deze verbinding brengt een gevoel van gelukzaligheid, welbehagen en dankbaarheid ter weeg. Ik merk dat ik de goddelijkheid van ons bestaan hier beter begrijp. 


Gaande weg de week valt het me op hoe heerlijk rustig ik word en ik niet van mezelf allerlei dingen meer hoef. Ik hoor mijn gedachten nog wel die dingen zeggen als: “Loop anders nog even langs het buffet, misschien ligt er iets lekkers”, of  “Je kunt nu ook lekker in die heerlijke zitzakken bij het zwembad gaan liggen in plaats van hier zo in deze ongemakkelijke stoel te zitten”, “Je hebt al heel lang niet meer gelopen, laat staan gerend, moet je niet even een flinke wandeling maken  in de buurt?” 


Ik zie tijdens een van mijn meditaties mijn lieve opa die al vroeg in mijn jeugd overleed. Het is een blij weerzien en de tranen stromen van blijdschap en dankbaarheid. Doordat er zoveel ruis verdwijnt komen mijn gevoelens dichter aan de oppervlakte. Ik heb veel tranen laten lopen deze week vooral tijdens yin yoga en de meditaties, ook kwam boosheid en weerstand voorbij. We leren het gevoel er te laten zijn, het te omarmen en te voelen. Door dat te doen verdwijnt het gevoel vanzelf. Vaak voelde ik me daarna erg helder en kwam er een nieuw inzicht, of ik voelde veel liefde en dankbaarheid.


Voor mij zeker een week die ik weer ga doen. Deze stilte is dus allesbehalve leeg, maar zit vol antwoorden!

Ik sluit af met een passende quote van Jimi Hendrix 

‘Toch moet het allemaal van binnenuit komen, denk ik”