 Kort geleden vergezelde ik mijn moeder naar het ziekenhuis. Ze had een controle afspraak bij de chirurg en net als velen anderen in Straat 8 namen we plaats in de wachtkamer. Het is opvallend druk en de schermpjes op de hangende TV’s geven aan dat sommige artsen 25 minuten uitlopen. Een goede oefening in het je overgeven aan de tijd; die gaat wel door.
Mam en ik zijn vandaag ook wel een beetje uitgepraat merk ik en we kijken beide tevreden om ons heen. Het TV schermpje legt in een aardige animatie het een en ander uit over veelvoorkomende bot breuken, maar ook het weer en dan weer de wachttijden komen afwisselend voorbij. Er wordt hier en daar zachtjes gepraat, maar er wordt vooral veel gestaard in de verte, of naar een ander als die even ergens anders kijkt, binnenkomende tekst berichtjes worden gecheckt en vol verwachting wordt er gekeken naar de verschillende deuren die nu en dan weer opengaan. Het is voornamelijk stil en de sfeer is verwachtingsvol, niet wetend. Dan opent er een van de deuren en de assistente van de chirurg roept meneer Bos op om te komen. Twee mannen komen in beweging! Een jonge meneer staat al snel naast de assistente en een man op leeftijd komt er ook aan. De assistente even kort verward zegt vervolgens met een lachend gezicht: “Meneer Bos uit 1934 wordt verwacht.” Luid gelach klinkt uit de wachtkamer, oogcontact alom, er wordt wat gemompeld wat ik niet kan verstaan, maar het voelt alsof iedereen even verwoordt hoe hilarisch, grappig en toevallig dit is. Heerlijk wat een verschil in energie! Wat een ontlading, het breken van al deze gezichten, het zachter worden van de energie in de kamer, herkenning; ik lach en jij lacht - we zijn hetzelfde, en eigenlijk wil ik wel meer van dit! De kracht van emotie! Of we nu een ander zien lachen of huilen, emotie raakt en wij reageren daarop met onze onze eigen emoties, het ontlaadt, het verbroedert en verbindt, zonder dat we daar over na hoeven denken. De jonge meneer de Bos is weer gaan zitten en er zijn mensen die nog even een paar grappige opmerkingen maken, het lijkt wel of ze het moment van ontlading en het zich verbonden voelen nog even vast willen houden. En dan is ook dit moment weer voorbij, zachtjes verdwijnen de glimlachen, sommige mensen slaken een diepe zucht… |