 Vanaf de eerste week van de psychosynthese opleiding werd verwacht dat wij als studenten zelf in leertherapie gingen. Ik herinner me de eerste sessie met Christa de psychotherapeut nog goed. In de praktijkruimte stonden twee twee-sits banken dicht tegenover elkaar en ik koos onbewust het plekje dat het verst weg was van haar. Ze vroeg me wat ik uit de therapie wilde halen. Het klonk als een logische vraag maar ik wist er geen antwoord op te geven. Jee, ik zat nog maar net, was het niet voldoende dat ik er was? Door mijn hoofd ging dat ik hier vooral zat omdat dit een vereiste was van mijn opleiding.
Het bleef stil en ik begon druk na te denken. Maar niets wat ik bedacht voelde goed genoeg om te zeggen. Hoe wil je dit wekelijkse uur gaan gebruiken? Wil je iets lezen, of zullen we de tuin in lopen? Is het niet de bedoeling dat zij mij zou helpen antwoorden te vinden? Was het niet zo dat zij mij zou helpen de dieptes van mijn onderbewustzijn te verkennen om op die manier te ontdekken wat ik werkelijk wilde? Ik wist niet wat ik wilde maar ik voelde wel duidelijk dat Christa mij uitnodigde zelf verantwoordelijkheid te nemen voor dat wat ik wilde. Gek genoeg intrigeerde me deze sfeer dusdanig dat ik het niet op een lopen zette. Voorzichtig begon ik het terrein te verkennen. Ik zou mezelf wel beter willen begrijpen. Ik zou wel spontaner willen zijn. Christa knikte instemmend. Ze vroeg me vervolgens of ik me ervan bewust was dat ik helemaal in het verste hoekje van de bank was gaan zitten, en dat ik helemaal voorop het zitkussen van de bank zat. Ik had dit niet gemerkt. Maakt het uit hoe en waar ik zit? Ik voelde me me een beetje beledigd. Ik bleef stil en Christa zei ook niets. En in dat moment voelde ik dat dit helemaal geen aanval was van haar, maar dat ze me ergens bewust van wilde van maken. Een nieuw gevoel ontstond; deze vrouw gaat me helpen! Pas toen ik dat voelde kon ik mijn manier van verdedigen loslaten. Ik begon me te realiseren dat ik inderdaad totaal in de start houding zat om zo weer te kunnen vertrekken. Hoe is dat voor je om zo te zitten? Niet ontspannen, zei ik. Wat weerhoud je ervan om de bank te gebruiken waar die voor bedoelt is? Hier moest ik over nadenken en ik overwoog om anders te gaan zitten. Ik denk dat ik me niet veilig genoeg voel om me aan de sessie over te geven. Vervolgens werd ik uitgenodigd te vertellen wat ik nodig heb om me op mijn gemak te voelen. Ik was me totaal niet bewust van deze basale behoeften in mezelf. Christa liet me het kalmerende effect merken dat ontstaat wanneer je je behoeften uitspreekt. Ik was onder de indruk, ik voelde me inderdaad rustig. Ze vroeg me hoe ik vond dat zij reageerde op dat wat ik vertelde. Ik realiseerde me toen pas dat ze inderdaad al die tijd heel begrijpend en accepterend had gereageerd. Ik voel dat je me accepteert zoals ik ben. Ik slaakte een diepe zucht, wat een rust creëerde dat! Het gevoel in het diepste van mijn kern ontmoet te worden is mij altijd bij gebleven en is de rode draad geworden in mijn eigen werk als therapeut. 'Kwetsbaarheid begint met moed, moed om er te zijn en jezelf te laten zien' ~ Brene Brown |