Vakantie op de lange latten

Wat een heerlijkheid om een weekje vakantie te hebben. Ik moet eerlijk toegeven dat ik   dat het verschil tussen mijn werk en vakantie voor mij bijzonder klein voelt en dat maakt me een gelukkig mens.  Hoe dan ook een weekje skiën in de bergen sla ik natuurlijk niet af, en het blijkt maar weer eens de beste therapie te zijn, ook voor mij. 


Ik ski alleen, man lief verkent liever de omgeving en maakt graag lange wandelingen door de met sneeuw bedekte bossen. Samen op toertocht is heus gezelliger, maar zo een aantal dagen alleen op pad heeft toch ook wel iets.

Er schijnt een soort ongeschreven regel te zijn dat er niet gesproken hoeft te worden in de stoeltjes liften ook al zit je knus naast elkaar en heb ik normaliter niet zo veel vreemde nationaliteiten in mijn persoonlijke space, ik geniet ervan dat ik heerlijk in mijn eigen bubbel kan blijven. De serene stilte van deze winternatuur brengt me bij mijn eigen stilte. De overweldigende haast eentonige witheid om me heen en het ontbreken van de normaal zovele prikkels vind ik een verademing. 


Ik raak in tune met mijn eigen ademhaling, en hoor het constante communiceren van mijn lichaam; “Dat was te hard en onbesuisd Marit!”, schreeuwen mijn bovenbenen. “Jaaah, deze bochtjes gaan fijn zo, dit ritme kunnen we wel volhouden zo!” De af en toe hittegolven die mij aanvliegen zijn geen opvliegers maar een teken dat ik mijn eigen skivaardigheden lichtelijk heb overschat en ik echt even weer een pas op de plaats moet maken om aandacht te hebben voor mijn concentratie en techniek. Net zoals in het echte leven, gaat het niet om als een haas naar beneden te suizen maar is het de beheersing en het aandacht langzamer gaan  wat het verschil maakt.


Ik merk dat wanneer ik de liedjes van Damien Rice neurie ik helemaal lekker ga. Het zou iedere muziek kunnen zijn maar ik ski deze dagen nu eenmaal het best op zijn laatste melancholische album “My favorite faded fantasy’. Waarom vraag ik me af. Ik kan niet anders bedenken dan dat ik dan puur vanuit mijn gevoel ski; muziek beleven we in onze rechter hersenhelft en als ik hier ben, denk ik niet na, maar ontspan me, het gaat van zelf en dat lijkt mijn skiën ten goede te komen!


Het duurt tot de derde ski dag, dat ik mijn schaduwkant erken die graag maar door, door en door wil. Waarom doorgaan tot ik uitgeput naar beneden rutsch want soepel skiën lukt dan echt niet meer, vraag ik mezelf.  Waarom gun ik mezelf niet vaker even een echte pauze zodat ik langer van de dag kan genieten? Een open deur hoor ik jullie denken, maar schaduwkanten opereren het liefst in ons rijk der onderbewustzijn, zodat ons ego kan volhouden dat we een soort super mens zijn. Pas als ik dit onder ogen wil zien en ik erken  kan ik genieten van de heerlijk warme Oostenrijkse ski hutten met het lokale lekkers dat ze maken in de keuken. 


Ik vind het leuk te ontdekken hoe het skiën overeenkomt met hoe we ons dagelijks leven inrichten en organiseren. De 300 km ski pistes in deze ski wereld zijn aan mij de eerste dagen niet besteed, ik merk namelijk dat ik tijdens mijn ski toertocht onrustig word van het ‘onderweg zijn’. Ik ben meer bezig met "Waar ben ik" en "Hoe kom ik terug?’ dan ontspannen skiën. Het zal wel een kenmerk zijn van een gevoelsmens dat ik liever de kaart mijd en liever intuïtief links of rechts afsla... Iedere piste is nieuw en onbekend voor me.

Genieten lukt me beter als ik meerdere keren van dezelfde piste af ga; geen zorgen of ik de laatset gondel naar huis wel haal en kan me volledig focussen op favoriete stukjes in de afdaling waar ik me meer en meer thuis ga voelen en ik voor mijn gevoel zienderogen beter begin te skiën. Met andere woorden; we ontwikkelen ons wanneer we ons veilig voelen. 


Geen kind gaat de volgende sprong in zijn ontwikkeling maken wanneer hij of zij zich niet kan ontspannen en zich innerlijk veilig voelt. Ik complimenteer ouders vaak wanneer ze beschrijven hoe lastig ze de driftbuien van hun peuters vinden, of wanneer ze vertellen over de puber fase van zoon of dochter. Wees blij dat je kind zich veilig voelt om de natuurlijke volgende stap in zijn ontwikkeling te maken zoals die bedoelt is! We gaan geen nieuwe wegen in slaan als we ons innerlijk niet rustig voelen. 


Een ander mooie vergelijking is het hoe wij mensen in tijden van vermoeidheid, minder concentratie, of een crisis terug vallen op jongere ontwikkelingspatronen. In tijden van stress kunnen we ons behoorlijk onthand voelen, we worden vergeetachtig, laten dingen uit onze handen vallen, komen niet op woorden en  lopen tegen objecten aan. Net zoals bij jonge kinderen is er bij het minste of geringste een overlaad aan prikkels en schakelen we uit.  Dit is een normaal fenomeen. 

Hetzelfde overkomt mij de eerste twee dagen, ik was zo enthousiast dat ik natuurlijk tot de laatste liftjes bleef doorgaan en vervolgens helemaal vermoeid de laatste piste naar het dal moest nemen met ‘tig’ anderen. Mijn skies begonnen te zwabberen, geen idee meer van de juiste techniek, laat staan concentratie en kwam dus in de welbekende beginners ploeg naar beneden. 

 'Tijd maken voor jezelf is een keuze'
~ Marit