Vrijheid vind je in jezelf

Je authentieke zelf vinden is een begin maken beide kanten van jezelf te willen zien; je lichte en je schaduwkant. In de december blog noemde ik al hoe we geneigd zijn schaduwkanten van ons zelf te onderdrukken en alleen maar de kanten te presenteren waar we acceptatie hebben ervaren. We snijden ons hierdoor niet alleen af van onze heelheid maar ook van onze ondergrond.


Het abseilen naar je binnenste zelf om daar zoekgeraakte overblijfselen te vinden is een wezenlijke stap in het steviger worden in jezelf. Je ondergrond wordt groter en dat is voelbaar. 
​

Doordat we onze schaduwkanten niet zien, wil dat niet zeggen dat ze er niet zijn. Integendeel, deze onderdrukte eigenschappen sterven niet en houden ook niet op te functioneren, ze maken alleen geen deel meer uit van ons bewustzijn. De delen die we van onszelf niet onder ogen willen zien, houden we misschien aardig verborgen maar spelen wel degelijk in ons energieveld. We denken soms dat we niet kwaad zijn, maar onze omgeving heeft al lang onze frustratie opgepikt. We kunnen denken dat we geen behoeften hebben, maar zonder dat we er erg in hebben manipuleren we gesprekken met anderen dusdanig zodat we flink ons eigen ‘ei’ kwijt kunnen. 


Het kost veel energie om onze schaduwkanten te onderdrukken, bovendien werkt het niet want ze achtervolgen ons in dromen, beïnvloeden ons werk en relaties en saboteren onze gedachten. Schaduwen die niet worden erkend projecteren we op anderen. Als we onze eigen emoties onderdrukken, zullen we weinig geduld voelen voor mensen die behoeftig zijn, huilen of expressief zijn. Als woede een afgewezen zelf is zullen we die in anderen mijden of vrezen. Als luiheid een afgewezen zelf is zullen we die in anderen bekritiseren. Introverte mensen voelen vaak een weerstand ten aanzien tot extraverte mensen. We voelen ons ongemakkelijk in de nabijheid van mensen die onze schaduwenergieën uitdrukken. Door dit gedrag bij een ander te veroordelen proberen we de bron van ons eigen onbehagen te ontkennen. 


Wanneer we onze schaduweigenschappen integreren en één laten worden met wie we zijn, accepteren we onszelf en anderen meer. Een van mijn afgewezen zelf was het altijd super goed willen doen om op die manier het verlangen gezien en gehoord te worden te stillen. Streber als ik was, kon ik daardoor slecht tegen kritiek, negeerde in beoordelingen  al het positieve en las herhaaldelijk weer dat ene zinnetje kritiek waar ik mezelf mee pijnigde. De docenten die ik geweldig vond en waar wel ik hard voor wilde werken waren zij die me zagen en beloonden op mijn goede prestaties. Wat een bevrijding is het geweest dat ik deze onderdrukte zelf weer heb omarmd. Ik sta open voor kritiek en ik hoef niet meer zo te presteren, me te bewijzen. Wat een heerlijkheid als iets ook ‘goed genoeg’ kan zijn in plaats van uitmuntend. Wat een verschil als kritiek veranderd in iets waar je dankbaar voor kan zijn. Prioriteiten verschoven en mijn ‘to-do list’ werd aanzienlijk korter, ik begon tijd en vooral energie over te houden en mijn relaties gingen er op vooruit. 


Door onze schaduwkanten te erkennen kunnen we ons verder ontwikkelen. Persoonlijke eigenschappen die niet tot uitdrukking wordt gebracht kunnen ook niet verder groeien; kinderlijke driftbuien wordt geen verfijnde communicatie. Onze behoeftigheid vindt geen liefde en intimiteit en onze onderdrukte seksuele driften worden dwangmatige fantasieën. Onze schaduwelementen gaan, net zoals afgewezen kinderen, tot steeds extremer gedrag over om onze aandacht te krijgen. 


Vrijheid is op elk moment van ons leven kunnen kiezen wie of wat we willen zijn. Als we ons op een bepaalde manier moeten gedragen om te voorkomen dat we iets zijn dat we niet willen zijn zitten we gevangen. Carl Jung zei het zo mooi: “Ik ben liever een totaal wezen dan een goed wezen.”