Meer over relatiethema's
|
Hieronder een aantal blogs die ik de afgelopen jaren heb geschreven met relatie gerelateerde onderwerpen.
|
Relaties zijn groeimachines
"We willen graag weer terug naar hoe we ons voelden toen we net bij elkaar waren," is een veelgehoorde wens van stellen in mijn praktijk. Dit is niet zo gek. Aan het begin van een relatie komt er een stortvloed van neurotransmitters zoals dopamine en oxytocine vrij. Deze stoffen zorgen voor gevoelens van geluk, opwinding en verbondenheid. In de beginfase is er een zekere mate van onzekerheid over hoe de relatie zich zal ontwikkelen. Dit creëert spanning, nieuwsgierigheid en opwinding. Er is een gevoel van risico nemen en ondanks dat dat angst met zich meebrengt, doen we het wel.
Wanneer je iemand voor het eerst ontmoet, is er een zekere vrijheid die je voelt om jezelf te zijn. Er is nog geen vastgestelde "rol" die je inneemt in de relatie. Je zoekt naar tekenen dat je partner jou leuk vindt, dat je goed bij elkaar past en dat de relatie potentieel heeft. Dit verlangen naar bevestiging maakt de interactie motiverend en spannend. Het menselijke brein is van nature nieuwsgierig en zoekt graag naar nieuwe informatie. In het begin van een relatie is deze informatie constant, en dit houdt je alert en betrokken.
Doordat er in de beginfase een natuurlijke afstand is tussen partners, is er veel ruimte om persoonlijke verlangens (soms gekleurd met fantasie) en onverzadigde behoeften vanuit het vroegere contact met vader en moeder (je eerste hechtingsrelatie) op de ander te projecteren. Partners zien de positieve eigenschappen van hun partner sterker dan eventuele negatieve aspecten. Dit creëert een gevoel van bewondering en versterkt de aantrekkingskracht. Ongemerkt maken we van de ander de ideale partner (de ideale vader of moeder die we nooit hebben gehad).
In elke relatie komt er na de verliefdheid een fase van teleurstelling en ontgoocheling. Naarmate mensen langer en nauwer samenwonen, worden hun oude hechtingspatronen en -angsten geactiveerd. Het is onvermijdelijk dat de ene partner niet is en doet zoals de andere dacht en hoopte. Op dat ogenblik komt de relatie in een andere fase en moeten partners een weg vinden om te leven met de realiteit dat hun partner niet altijd een antwoord biedt op hun diepste verlangens. Om die weg te vinden, is differentiatie nodig. Partners kunnen dikwijls voor elkaar een veilige haven zijn, maar ze kunnen er zeker niet op rekenen dat de ander altijd afgestemd en responsief is en zo steeds die veiligheid kan bieden. Te veel nadruk op het creëren van een permanente, veilige band laat te weinig ruimte voor het feit dat gezonde groei ook vaak destabiliserend is en dan angst en onveiligheid met zich meebrengt.
Nadat partners zich een lange tijd van hun 'beste kant' hebben laten zien, zullen ze na verloop van tijd hun eigen gedachten, gevoelens en verlangens weer meer definiëren en manifesteren, ook al zijn die anders dan of zelfs bedreigend voor de wederzijdse beelden die ze van elkaar hebben. Dit creëert angst voor afwijzing, onoverbrugbare verschillen of niet te verzoenen belangen. Partners beschermen zich tegen deze angst door hun van vroeger uit aangeleerde beschermingsstrategieën in te zetten. Die leiden dan dikwijls tot ruzies of escalaties.
Beschermingsstrategieën zijn gedragspatronen die zijn aangeleerd in het gezin met je ouders om het leven voor jezelf, je ouders, broers en zussen dragelijker te maken. Zo heb je misschien in het gezin van herkomst geleerd om frustratie of woede niet extern te uiten. In plaats van dit te uiten naar je vader of moeder, ging je frustratie naar binnen en beschermde je jezelf door uit contact te gaan met je ouder. Het kan zijn dat een partner dat onbewust opnieuw in de huidige relatie doet wanneer hij of zij gefrustreerd of angstig is. De relatie wordt dan de plek voor het 'gewenste' gedrag (zoals vroeger thuis aangeleerd) en de natuurlijke uitingen van frustratie, ontevredenheid, spanning voelen en helemaal jezelf kunnen worden, wordt dan onbewust gekoppeld aan buitenshuis.
Een andere beschermingsstrategie van vroeger is bijvoorbeeld je eigen innerlijke behoefte niet op een directe manier te uiten, maar halfslachtig en indirect. Vaak gebeurt dit met veel woorden en/of een negatieve lading. In de huidige relatie kan dat bijvoorbeeld klinken als "Jij vraagt ook nooit naar hoe mijn dag was!" Terwijl misschien de gevoelde behoefte is dat ik me alleen voel en behoefte heb om me verbonden te voelen met de ander.
Waar in de beginfase de verschillen en eigenheid van partners zorgden voor opwinding, motivatie en nieuwsgierigheid, er bereidwilligheid was om risico’s te nemen en trotseerden partners de angst voor afwijzing, zien we dat wanneer we langer gehecht zijn, we niet meer zo flexibel zijn om met de verschillen en behoeften van de ander om te gaan. We zijn te veel gaan geloven dat we nu echt een ideale partner (lees ideale ouder) hebben. Iemand die mij zo goed kent dat ik mijn behoefte niet eens meer hoef aan te geven! "Je weet nu toch wel dat ik het fijn vind om af en toe een knuffel te krijgen!"
Escalaties zijn vaak een signaal dat de partners geen vertrouwen meer hebben dat ze verschillend mogen zijn en voor hun belangen en behoeften mogen opkomen. Ze zijn daarnaast vaak een signaal dat partners zichzelf daarin niet kunnen geruststellen en te veel op de ander leunen om die geruststelling te krijgen. Om niet in de escalaties terecht te komen, helpt het als partners met hun angst voor afwijzing leren omgaan en hun eigen emoties kunnen leren herkennen, uitdrukken en reguleren.
Naarmate ze daar steeds beter in slagen en daardoor de verschillen tussen hen beiden niet meer uit de weg hoeven gaan, zal het vertrouwen groeien in zichzelf en in de relatie. Dan hoeven verschillen, moeilijkheden en ergernissen niet langer 'met de mantel der liefde' toegedekt te worden. Kunnen partners ervaren dat er ruimte is zichzelf te zijn. Zo kan intimiteit groeien en leren partners elkaar ook kennen en accepteren in hun kwetsbaarheid en schaduwkanten.
Een gezonde partnerrelatie beweegt heen en weer tussen periodes van veiligheid en rust met elkaar, waarin de verschillen en conflicten die eigen zijn aan relaties, niet aan de orde zijn of nog vermeden kunnen worden. Soms gaat het wringen en ontstaan er te veel onaffe, onbesproken zaken tussen de partners. Dat vraagt dan (weer) om de moed om een risico aan te gaan en de angst te verdragen die een open en kwetsbare dialoog onherroepelijk met zich meebrengt.
Therapie helpt bij het oefenen en ervaren dat zo’n kwetsbare dialoog (die voelt als een risico nemen) kan en lukt, en zo’n gesprek juist voor vertrouwen, veiligheid en nabijheid zorgt in de relatie. Therapie helpt met het loskomen van de overtuiging dat de partner eerst veiligheid moet bieden alvorens ik me kwetsbaar wil opstellen. Het kan fijn zijn de steun van de therapeut te voelen om hier de eerste stappen in te zetten en te ervaren dat een zekere mate van risico en angst ook inherent is aan een langdurige, duurzame liefdesrelatie.
Dit proces kan ook duidelijk maken dat de verschillen tussen partners te groot of als onoverbrugbaar worden ervaren. Of dat partners een hele andere invulling willen geven aan hun leven. Therapie het kan dan mogelijk maken met meer antwoorden en rust uit elkaar te gaan.
Hoe gek het misschien ook klinkt, te veel veiligheid en leunen op de partner zoals je graag had willen leunen op je ouders vroeger (of dat misschien gewend was) is vaak een reden dat relaties vastlopen. Dit omdat er geen ruimte is voor eigenheid en groei wat kan leiden tot een periode van destabilisatie. Het kan een gevoel van verstikking geven en sleur creëren. De in fusie geraakte partners raken vervreemd van zichzelf en elkaar. Ze groeien uit elkaar en hun seksuele relatie verliest aan passie. Omdat partners zichzelf niet kunnen reguleren en geruststellen, knalt het koppel uit elkaar door terugkerende escalaties. De relatie wordt als steeds onveiliger ervaren en partners hebben geen vertrouwen meer in elkaar of in zichzelf. Als zo’n stel uit elkaar gaat, is er veel kans dat ze dit patroon van vermijding en escalatie herhalen met een volgende partner.
Wijsheid uit Alice in Wonderland
|
"Heb je mij lief?" vroeg Alice.
"Nee, ik hou niet van je!" antwoordde de Witte Konijn. Alice fronste en vouwde haar handen samen zoals ze altijd deed wanneer ze zich gekwetst voelde. "Zie je?" zei het Witte Konijn. "Nu ga je jezelf beginnen af te vragen wat jou zo imperfect maakt en wat je verkeerd hebt gedaan zodat ik niet ten minste een beetje van je kan houden. Weet je, dat is de reden waarom ik niet van je kan houden. Je zult niet altijd geliefd worden, Alice, er zullen dagen zijn waarop anderen moe en verveeld zijn met het leven, hun hoofd in de wolken hebben, en je pijn zullen doen. Omdat mensen zo zijn, ze eindigen altijd op de een of andere manier met het kwetsen van elkaars gevoelens, of door onzorgvuldigheid, misverstanden, of conflicten met zichzelf. |
Als je niet van jezelf houdt, tenminste een beetje, als je geen wapen van zelfliefde en geluk om je hart heen creëert, zullen de kleine ergernissen die anderen veroorzaken dodelijk worden en je vernietigen.
De eerste keer dat ik je zag, heb ik een pact met mezelf gesloten: "Ik zal vermijden van je te houden totdat je leert van jezelf te houden."" |
Waarom lijken sommige liefdesrelaties niet te eindigen, terwijl ze dat fysiek wel doen
Iedereen zal het eens zijn dat wanneer liefdesrelaties eindigen het heel normaal is dat je meestal door een tijd gaat van intense emoties, veel hartzeer, verdriet, verwarring en moeilijke momenten van opnieuw alleen zijn.
Deze blog gaat er over als je waarneemt bij jezelf dat je als het ware blijft hangen in waarom vragen, gevoelens van verwarring en onrust. Waarom sommige relaties niet lijken te eindigen, zelfs als ze dat fysiek wel doen, en hoe je deze dynamiek kunt herkennen en begrijpen.
Liefdesrelaties zijn complex, en de emoties die we in ons hart dragen zijn niet altijd even helder. Wat gebeurt er wanneer de verbinding die we hebben met iemand niet helemaal gebaseerd is op wie zij werkelijk zijn, maar eerder op wat we op hen projecteren? Dit is een veel voorkomende dynamiek in veel relaties, en het proces van afsluiten van zo’n relatie kan bijzonder lastig zijn. De uitdaging is niet alleen om de relatie zelf af te sluiten, maar ook om de fantasieën en de onduidelijke beelden die tussen ‘ons’ in stonden los te laten.
Wat Zijn Projecties in Relaties
Projecties in relaties zijn momenten waarop we onze eigen verlangens, angsten, of onverwerkte gevoelens projecteren op de ander. We zien niet de persoon zoals die werkelijk is, maar we creëren een fantasie van wie we denken dat ze zijn of wie we zouden willen dat ze zijn. Dit kan gebeuren om verschillende redenen: een verlangen naar liefde, het zoeken naar een bepaalde mate van bevestiging, of het vermijden van de confrontatie met de realiteit en onze eigen kwetsbaarheden.
Het is lastig om projecties op de ander geheel te vermijden, we doen dat heel vaak onbewust als we met de ander in contact zijn. De mate waarin we dat doen hangt samen met de mate waarin we een positief en geïntegreerd beeld hebben van ons zelf. Bij een geïntegreerd beeld van onszelf zullen we zowel onze eigen positieve kanten als negatieve kanten herkennen en deze accepteren.
We staan daardoor onszelf ook toe zowel de positieve als negatieve kanten van de ander te zien.
Wanneer we een positief geïntegreerd beeld van onszelf hebben, geeft ons dat interne stevigheid, hierdoor we kunnen omgaan met positieve en negatieve kanten de werkelijkheid waarin we leven, positieve en negatieve kanten van onszelf en de ander.
Wanneer we vooral onze eigen negatieve kant zien, en het positieve niet in ons geïntegreerd is zullen het positieve vooral buiten onszelf zoeken. We hebben dan een grote behoefte om te zijn met iemand die ons tekort aan positiviteit als het ware opvult. We vormen dan een illusie dat wanneer deze geweldige persoon met ons tijd door brengt wij toch ook wel okay en positief eigenschappen zullen hebben.
In zulke relaties gaan we vaak een diepe emotionele verbinding aan, maar deze is gebaseerd op een niet-reële weergave van de ander. In plaats van de persoon volledig te accepteren en te begrijpen voor wie ze zijn, idealiseren we hen of vervullen we onze eigen onvervulde behoeften via hen. Het resultaat is dat de relatie niet op een solide basis van wederzijds begrip staat, maar eerder op een wankele grond van onbewuste verlangens en misverstanden.
Het Gevoel van Verwarring na het Einde
Wanneer een relatie gebaseerd is op projecties, is het vaak moeilijk om volledig te begrijpen wat er is gebeurd als deze tot een einde komt. De verwarring ontstaat omdat de relatie nooit in zijn geheel echt was. Wat we dachten te hebben, was naast verbinding ook een constructie van onze eigen emoties en gedachten. We ervaren het einde van de relatie niet alleen als het verlies van een persoon, maar als het verlies van een fantasie, van een illusie.
Je bent niet alleen het einde van de verbinding aan het verwerken, maar ook het einde van de projecties die je lens vertroebelden. Dit betekent dat het niet alleen gaat om het beëindigen van de relatie zelf, maar ook om het doorzien van de onbewuste projecties. Het is een enorm proces om deze illusies los te laten.
Een van de belangrijkste redenen waarom sommige relaties nooit echte closure lijken te krijgen, is omdat sommige relaties nooit volledig helder waren vanaf het begin.
Deze verwarring is wat vaak blijft hangen nadat de relatie voorbij is. Het is niet helemaal duidelijk wat we nu precies missen. Wanneer je nooit echt hebt gezien wie de ander was, kan het moeilijk zijn om het echte verlies te begrijpen. Was het verlies echt van de persoon, of was het het verlies van een idee of een droom die we op hen hadden geprojecteerd?
Projecties Loslaten
Vaak gaat de afsluiting niet zoals we die ons idealiter voorstellen. Hoe dan ook is het een proces van acceptatie en zelfbewustzijn. Het betekent niet alleen het accepteren van het einde van de relatie, maar het erkennen van de patronen die ervoor zorgden dat we niet de volledige realiteit konden zien. Dit proces is niet eenvoudig. Het vergt zelfreflectie, geduld en soms zelfs een zekere mate van pijn om de onware beelden die we van de ander hadden los te laten. Wanneer we dat doen, kunnen we uiteindelijk ruimte maken voor gezonde, realistische relaties die niet gebaseerd zijn op fantasieën, maar op werkelijke verbinding en wederzijds begrip.
Deze blog gaat er over als je waarneemt bij jezelf dat je als het ware blijft hangen in waarom vragen, gevoelens van verwarring en onrust. Waarom sommige relaties niet lijken te eindigen, zelfs als ze dat fysiek wel doen, en hoe je deze dynamiek kunt herkennen en begrijpen.
Liefdesrelaties zijn complex, en de emoties die we in ons hart dragen zijn niet altijd even helder. Wat gebeurt er wanneer de verbinding die we hebben met iemand niet helemaal gebaseerd is op wie zij werkelijk zijn, maar eerder op wat we op hen projecteren? Dit is een veel voorkomende dynamiek in veel relaties, en het proces van afsluiten van zo’n relatie kan bijzonder lastig zijn. De uitdaging is niet alleen om de relatie zelf af te sluiten, maar ook om de fantasieën en de onduidelijke beelden die tussen ‘ons’ in stonden los te laten.
Wat Zijn Projecties in Relaties
Projecties in relaties zijn momenten waarop we onze eigen verlangens, angsten, of onverwerkte gevoelens projecteren op de ander. We zien niet de persoon zoals die werkelijk is, maar we creëren een fantasie van wie we denken dat ze zijn of wie we zouden willen dat ze zijn. Dit kan gebeuren om verschillende redenen: een verlangen naar liefde, het zoeken naar een bepaalde mate van bevestiging, of het vermijden van de confrontatie met de realiteit en onze eigen kwetsbaarheden.
Het is lastig om projecties op de ander geheel te vermijden, we doen dat heel vaak onbewust als we met de ander in contact zijn. De mate waarin we dat doen hangt samen met de mate waarin we een positief en geïntegreerd beeld hebben van ons zelf. Bij een geïntegreerd beeld van onszelf zullen we zowel onze eigen positieve kanten als negatieve kanten herkennen en deze accepteren.
We staan daardoor onszelf ook toe zowel de positieve als negatieve kanten van de ander te zien.
Wanneer we een positief geïntegreerd beeld van onszelf hebben, geeft ons dat interne stevigheid, hierdoor we kunnen omgaan met positieve en negatieve kanten de werkelijkheid waarin we leven, positieve en negatieve kanten van onszelf en de ander.
Wanneer we vooral onze eigen negatieve kant zien, en het positieve niet in ons geïntegreerd is zullen het positieve vooral buiten onszelf zoeken. We hebben dan een grote behoefte om te zijn met iemand die ons tekort aan positiviteit als het ware opvult. We vormen dan een illusie dat wanneer deze geweldige persoon met ons tijd door brengt wij toch ook wel okay en positief eigenschappen zullen hebben.
In zulke relaties gaan we vaak een diepe emotionele verbinding aan, maar deze is gebaseerd op een niet-reële weergave van de ander. In plaats van de persoon volledig te accepteren en te begrijpen voor wie ze zijn, idealiseren we hen of vervullen we onze eigen onvervulde behoeften via hen. Het resultaat is dat de relatie niet op een solide basis van wederzijds begrip staat, maar eerder op een wankele grond van onbewuste verlangens en misverstanden.
Het Gevoel van Verwarring na het Einde
Wanneer een relatie gebaseerd is op projecties, is het vaak moeilijk om volledig te begrijpen wat er is gebeurd als deze tot een einde komt. De verwarring ontstaat omdat de relatie nooit in zijn geheel echt was. Wat we dachten te hebben, was naast verbinding ook een constructie van onze eigen emoties en gedachten. We ervaren het einde van de relatie niet alleen als het verlies van een persoon, maar als het verlies van een fantasie, van een illusie.
Je bent niet alleen het einde van de verbinding aan het verwerken, maar ook het einde van de projecties die je lens vertroebelden. Dit betekent dat het niet alleen gaat om het beëindigen van de relatie zelf, maar ook om het doorzien van de onbewuste projecties. Het is een enorm proces om deze illusies los te laten.
Een van de belangrijkste redenen waarom sommige relaties nooit echte closure lijken te krijgen, is omdat sommige relaties nooit volledig helder waren vanaf het begin.
Deze verwarring is wat vaak blijft hangen nadat de relatie voorbij is. Het is niet helemaal duidelijk wat we nu precies missen. Wanneer je nooit echt hebt gezien wie de ander was, kan het moeilijk zijn om het echte verlies te begrijpen. Was het verlies echt van de persoon, of was het het verlies van een idee of een droom die we op hen hadden geprojecteerd?
Projecties Loslaten
Vaak gaat de afsluiting niet zoals we die ons idealiter voorstellen. Hoe dan ook is het een proces van acceptatie en zelfbewustzijn. Het betekent niet alleen het accepteren van het einde van de relatie, maar het erkennen van de patronen die ervoor zorgden dat we niet de volledige realiteit konden zien. Dit proces is niet eenvoudig. Het vergt zelfreflectie, geduld en soms zelfs een zekere mate van pijn om de onware beelden die we van de ander hadden los te laten. Wanneer we dat doen, kunnen we uiteindelijk ruimte maken voor gezonde, realistische relaties die niet gebaseerd zijn op fantasieën, maar op werkelijke verbinding en wederzijds begrip.
In gesprek blijven met je partner deel 1
Wanneer het hebben van een verschillend argument al gauw eindigt in ‘jij-en’ en ‘ik-ken’ kan ik me voorstellen dat je steeds creatiever wordt in het ontwijken en ontlopen van confrontaties. Het worden dan al gauw vermoeiende en eindeloze ruzie's. Binnen de kortste keren gaat het niet meer om het initiële onderwerp maar ben je allebei alleen nog maar je eigen terrein aan het verdedigen.
Relaties zijn groeimachines ze confronteren ons met waar we zijn in onze persoonlijke ontwikkeling. We mogen op de kalender dan al lang en breed volwassen zijn, dit betekent niet dat ‘hoe we relaties doen’ en onze manier van communiceren automatisch is meegegroeid.
Een volwassen relatie hebben betekent ook op een volwassen manier een argument kunnen hebben. Het heeft te maken met de mate waarin we disharmonie tolereren en we verschillend van elkaar mogen zijn. Het heeft te maken met het okay zijn met jezelf zelfs wanneer het voelt dat de ander je afwijst.
“Wij gaan nooit met ruzie slapen en praten altijd alles eerst uit” hoor ik stellen weleens zeggen met enige trots. Hoewel dit ook zeker te waarderen is schuilt hierin ook een gevaar. In de meeste gevallen wat stellen bedoelen te zeggen is dat ze goed geworden zijn in het 'water bij de wijn doen’, het vermogen te incasseren omdat ze in hun leven niet hebben kunnen oefenen of niet van anderen hebben kunnen afkijken hoe je aan jezelf vast houdt als de ander het serieus oneens is met jouw gevoel of gedachten gang.
Niet zo gek dat we in relaties confrontaties meer en meer vermijden om afkeuring en afwijzing te ontwijken. Hoe meer we ons identificeren met de ander hoe belangrijker we zijn of haar goedkeuring vinden. Hoe meer we onze eigen stevigheid voelen hoe onafhankelijker we durven zijn. De noodzaak jezelf te verdedigen in gesprekken verdwijnt dan vanzelf naar de achtergrond en het wordt gemakkelijker je eigen waarheid te spreken ook als die anders is, omdat je altijd terug kunt vallen op je eigen goedkeuring.
Deze vaardigheid wordt differentiatie genoemd. De manier waarop we ‘aan onszelf vasthouden’ terwijl we in gesprek blijven of verbonden blijven met de ander. Het betekent jezelf kalm kunnen houden, ook als je iets hoort wat je van stuur maakt, ook als je iets hoort waar je het niet mee eens bent. Differentiatie verwijst naar de vaardigheid van het jezelf even kunt afscheiden van je eigen gevoel en gedachten. Het verwijst naar stevigheid in jezelf voelen zodat je jezelf durft te confronteren in plaats van alleen maar geconcentreerd te zijn op je partner en verlangen dat je partner veranderd.
In plaats van te ‘jij-en’ en ‘ik-ken’ wat vooral zorgt dat je tegenover elkaar komt te staan is het belangrijk een sfeer te creëren waarin je weer naast elkaar plaats neemt. Om je verbonden met de ander te voelen is een ruimte nodig waarin beide partners zichzelf durven zijn zonder daarop afgerekend te worden. Hoe doe je dat?
Een goed begin is het halve werk
Het begint met een verandering van focus. Confronteer jezelf, niet je partner. Je partner hoeft dan geen muur om zich heen te bouwen en zich te verdedigen. Zonder de noodzaak ons te hoeven verdedigen zijn we veel meer bereid te kijken naar ons eigen doen en laten en kunnen we beter horen naar wat de ander te zeggen heeft.
Durf jezelf te confronteren. Ben je eerlijk naar jezelf? Ben jij de persoon die je wilt zijn? Zet jij je actief in om het beste in jezelf naar boven te halen? We zijn vaak defensief omdat we onszelf niet durven te confronteren. Durf te kijken naar je afweer, negatieve gedachten die zijn geactiveerd als een beschermingsmechanisme.
Stop met aanvallen. Als jij aanvalt, kun je een tegenaanval verwachten. Als je allebei alleen maar defensief bent verandert er niets. Durf te kijken naar bijvoorbeeld jouw timing, jouw manier van praten, jouw manier om vast te houden aan wat er gezegd wordt, jouw afweer, jouw behoefte om te controleren, jouw reacties, jouw angstgevoelens, jouw ongeduld en on-verkende eigen leven?
Stop met je partner de schuld te geven. Je begint zo al met een achterstand door jezelf in de slachtoffer rol te plaatsen. Wordt nieuwsgierig wie en wat er over blijft als je het beschuldigen naar de ander weghaalt. Wordt nieuwsgierig naar jezelf en nieuwe inzichten in jezelf als je begint met het vestigen van de aandacht op jezelf.
Stop met het persoonlijk nemen van de reacties van je partner, ook als ze aan jouw gericht zijn. Jij kiest zelf of je het aanneemt en welke betekenis je dit geeft. Je partner heeft recht op eigen gevoelens, reacties en zelfs oordelen. Weet dat ze allemaal zijn gefilterd door zijn / haar eigen persoonlijke geschiedenis en bagage. Houd altijd je eigen mening over jezelf.
Er zit altijd een kern van waarheid in wat je partner zegt. Blijf geïnteresseerd in wat de ander beweegt. Je hoeft er niet mee eens te zijn. Door je te verplaatsen in zijn of haar gedachten wereld blijf je met elkaar in verbinding. Alleen als je verbinding voelt met de ander ben je gemotiveerd om te veranderen. Dat geld voor jezelf, maar ook voor de ander en onderschat ook niet het signaal die jij uitzendt wanneer je de ander blijft proberen te begrijpen!
Reken niet op je partner om positief te reageren. Verwacht niet dat jouw partner er is om jou te redden, dat is niet de taak van je partner. Vind je eigen benen en als je dat moeilijk vind dan is daar het begin van jouw groei.
Ga uit het hoofd van je partner. Dat wil zeggen, stop met analyseren, ongevraagde suggesties voor verbetering of kleine prikken. Ze versterken alleen de muur die de ander om zich heen bouwt. Door je te richten op jezelf en jezelf durven te confronteren, creëer je een ruimte waarin je partner zich niet meer hoeft te verdedigen en kan beginnen zichzelf tegen te komen.
Durf te zijn wie je bent, diep van binnen ken jij de mooie kanten van jezelf. Laat deze er zoveel mogelijk uit! Voel je goed over jezelf ook als je partner jou nog niet de waardering geeft of jou behandelt zoals je dat graag zou willen zien. Wees zelf de partner die je zelf graag zou willen hebben.
Relaties zijn groeimachines, ze zijn ervoor om het beste in onszelf naar boven te halen. Begin relatievraagstukken als een kans te zien voor je eigen groei en mogelijkheden je relatie naar het volgende level te brengen.
Bouwen aan een stevig fundament in jezelf is een werk in uitvoering. Heb liefdevol begrip voor de tussenfase waarin jij en je partner nu zijn. Het gaan niet vanzelf, het gaat ook niet meteen goed maar kleine stapjes maken het begin.
In de volgende blog meer over de taal die we nodig hebben om in plaats van tegenover elkaar te staan weer een gevoel van ‘wij samen’ te ervaren.
In gesprek blijven met je partner deel 2
Argumenten in relaties geven ons vaak het gevoel dat we tegenover elkaar staan. De ander voelt als een vijand, een gevoel wat we juist willen vermijden. De taal die we tijdens ruzie’s vaak gebruiken is een taal die deze polarisatie juist benadrukt en die het samenkomen en verbinden vaak in de weg staat.
Je kan het oneens zijn met elkaar, een argument hebben en je toch verbonden voelen met de ander. Hoe doe je dat? Je hebt een taal nodig die verbindt. Een taal die een ruimte creëert waarin we ons niet hoeven te verdedigen maar waarin we uitgenodigd worden bij onszelf te blijven en onze eigen waarheid te durven uiten. Woorden die niet als aanval klinken maar als een hand die ons uitgestoken wordt.
Hoe klinkt die taal
Helaas hebben we deze taal vaak nergens kunnen afkijken omdat onze ouders en opvoeders deze taal ook niet machtig waren. We hebben deze taal dus niet kunnen oefenen. Het voelt dan ook heel vreemd om opeens zo te gaan spreken en sterker nog; waar haal je die woorden vandaan? Vandaar dat ik een paar zinnen hieronder heb geschreven, die je een idee geven hoe deze taal kinkt en zodat je ze kan gaan oefenen. Het is een ander soort woordgebruik met een ander energetische lading en als je daar niet bekend mee bent zullen deze woorden niet automatisch voorhanden zijn. Het is even stuntelen en je onhandig voelen, maar ondanks je gehakkel zul je meteen merken dat het effect heeft. Het gaat er namelijk niet om wat je zegt maar hoe je een ander laat voelen wat effect heeft en deze woorden hebben dat effect. Hieronder wat voorbeelden die je zelf kunt aanvullen.
"Wat gebeurt er nu tussen ons?"
“Hoe is het gekomen dat we hier in onze relatie zijn beland?”
“Wat is er tussen ons gebeurd dat we steeds minder ons zelf durven te zijn?”
“Wat is er de afgelopen jaren met ons gebeurd, dat we steeds meer opgekropt hebben?”
“Wat is onze relatie ingeslopen, waardoor we bang zijn geworden eerlijk tegen elkaar te zijn?”
“Hoe is het gekomen dat we elkaar zo beschermen alsof we denken dat de ander uit elkaar gaat vallen als we onze ware zelf laten zien?”
“Wat zou ons kunnen helpen om weer een gevoel van veiligheid te ervaren tussen ons tweeën?”
Wat opvalt is het gebruik van het woord wij en we. Het jij-en en ik-ken is verdwenen.
Deze taal faciliteert het gevoel van wij samen, het maakt het weer mogelijk om naast elkaar te gaan staan. Hierdoor ontstaat er een sfeer waarbij we dichter bij onze gevoelens durven blijven, we spontaner kunnen zijn en weer beginnen onze eigen waarden en ervaringen te op te volgen ook als die anders zijn dan van onze partners.
Wil je gehoord en begrepen worden, begrijp dan eerst de ander.
Er zijn momenten waarin we wel de woorden jij en ik kunnen gebruiken. Dit kan wanneer je in de huid van de ander probeert te kruipen en de ander willen begrijpen. Het is vaak een verademing om te horen hoe je partner zijn of haar best doet om zich te verplaatsen in jou. Het zijn in dit soort momenten dat je elkaar kunt helpen open en eerlijk te zijn met elkaar in een sfeer van respect en veiligheid. Dat klinkt dan ongeveer zo:
“Vertel eens, hoe heb jij dat beleefd?”
“Dat wist ik niet, wil je daar iets meer over zeggen?
“Ik zou graag willen weten hoe dat voor jou is / was?”
“Wat gaat er dan in jou om als ik dit zeg, of het zo verwoord?”
“Neem me eens mee in jouw gedachten / gevoelswereld, wat denk / voel jij dan?”
“Wat zou jou helpen in een volgende situatie?”
“Heb je een idee wat het is dat je nodig hebt van mij om…?”
“Wat is het in mij waar jij een negatieve reactie ervaart?”
Differentiëren in je relatie betekent aan jezelf vast kunnen houden ook als je iets hoort van de ander waar je het niet mee eens bent. Het betekent je eigen reactie even kunnen parkeren en dat wat je hoort wel kunnen erkennen als de beleving van de ander. Hierdoor kun je in gesprek blijven met de ander. Doordat de ander zichzelf verplaats in jou en jij ook de kans krijgt te vertellen hoe het voor jou is ontstaat er een sfeer van gelijkwaardigheid. Door dit te ervaren kun je het vreselijk oneens zijn met elkaar maar ook daar rustig over kunnen praten en elkaar vinden en jezelf vinden.
Het helpt om te oefenen beurtelings naar elkaar te luisteren. Het is normaal dat dat onnatuurlijk voelt, maar soms kan het dè manier zijn om onbewuste patronen en dynamieken die de relatie zijn ingeslopen te doorbreken. De één is de vrager en de ander de verteller. De vrager scheidt zichzelf even af van zijn of haar eigen reacties, gedachten en gevoelens en parkeert deze tijdelijk om zich zo volledig te kunnen richten op de ander. De vrager luister aandachtig en kan nog even samenvatten wat hij of zij heeft begrepen. “Dus als ik je goed begrijp voel jij je altijd …”
Maak een begin je bewuster te worden van jezelf, je gevoelens en je gedachten. Ontdek wat er in je omgaat op verschillende momenten van de dag en oefen beetje bij beetje dit onder woorden te brengen. Dit wordt zelfvalidatie genoemd, het valideren van jezelf; het erkennen van wie je bent en wat er in je omgaat maakt je stevig van binnen. Stevigheid van binnen uit is een gevoel positief jij alleen jezelf kunt geven, je partner kan dit gevoel alleen maar ondersteunen, hij of zij kan je dit gevoel niet geven of maken. Je moet je eigen welzijn en hoge zelfrespect zelf creëren.
In het snelle alledaagse leven is het niet altijd eenvoudig even stil te staan bij jezelf. Een fijne App die je helpt is bijvoorbeeld 7Mind. Dagelijks stuurt het je simpele reminders om op verschillende manieren even stil te staan bij jezelf.
Je kan het oneens zijn met elkaar, een argument hebben en je toch verbonden voelen met de ander. Hoe doe je dat? Je hebt een taal nodig die verbindt. Een taal die een ruimte creëert waarin we ons niet hoeven te verdedigen maar waarin we uitgenodigd worden bij onszelf te blijven en onze eigen waarheid te durven uiten. Woorden die niet als aanval klinken maar als een hand die ons uitgestoken wordt.
Hoe klinkt die taal
Helaas hebben we deze taal vaak nergens kunnen afkijken omdat onze ouders en opvoeders deze taal ook niet machtig waren. We hebben deze taal dus niet kunnen oefenen. Het voelt dan ook heel vreemd om opeens zo te gaan spreken en sterker nog; waar haal je die woorden vandaan? Vandaar dat ik een paar zinnen hieronder heb geschreven, die je een idee geven hoe deze taal kinkt en zodat je ze kan gaan oefenen. Het is een ander soort woordgebruik met een ander energetische lading en als je daar niet bekend mee bent zullen deze woorden niet automatisch voorhanden zijn. Het is even stuntelen en je onhandig voelen, maar ondanks je gehakkel zul je meteen merken dat het effect heeft. Het gaat er namelijk niet om wat je zegt maar hoe je een ander laat voelen wat effect heeft en deze woorden hebben dat effect. Hieronder wat voorbeelden die je zelf kunt aanvullen.
"Wat gebeurt er nu tussen ons?"
“Hoe is het gekomen dat we hier in onze relatie zijn beland?”
“Wat is er tussen ons gebeurd dat we steeds minder ons zelf durven te zijn?”
“Wat is er de afgelopen jaren met ons gebeurd, dat we steeds meer opgekropt hebben?”
“Wat is onze relatie ingeslopen, waardoor we bang zijn geworden eerlijk tegen elkaar te zijn?”
“Hoe is het gekomen dat we elkaar zo beschermen alsof we denken dat de ander uit elkaar gaat vallen als we onze ware zelf laten zien?”
“Wat zou ons kunnen helpen om weer een gevoel van veiligheid te ervaren tussen ons tweeën?”
Wat opvalt is het gebruik van het woord wij en we. Het jij-en en ik-ken is verdwenen.
Deze taal faciliteert het gevoel van wij samen, het maakt het weer mogelijk om naast elkaar te gaan staan. Hierdoor ontstaat er een sfeer waarbij we dichter bij onze gevoelens durven blijven, we spontaner kunnen zijn en weer beginnen onze eigen waarden en ervaringen te op te volgen ook als die anders zijn dan van onze partners.
Wil je gehoord en begrepen worden, begrijp dan eerst de ander.
Er zijn momenten waarin we wel de woorden jij en ik kunnen gebruiken. Dit kan wanneer je in de huid van de ander probeert te kruipen en de ander willen begrijpen. Het is vaak een verademing om te horen hoe je partner zijn of haar best doet om zich te verplaatsen in jou. Het zijn in dit soort momenten dat je elkaar kunt helpen open en eerlijk te zijn met elkaar in een sfeer van respect en veiligheid. Dat klinkt dan ongeveer zo:
“Vertel eens, hoe heb jij dat beleefd?”
“Dat wist ik niet, wil je daar iets meer over zeggen?
“Ik zou graag willen weten hoe dat voor jou is / was?”
“Wat gaat er dan in jou om als ik dit zeg, of het zo verwoord?”
“Neem me eens mee in jouw gedachten / gevoelswereld, wat denk / voel jij dan?”
“Wat zou jou helpen in een volgende situatie?”
“Heb je een idee wat het is dat je nodig hebt van mij om…?”
“Wat is het in mij waar jij een negatieve reactie ervaart?”
Differentiëren in je relatie betekent aan jezelf vast kunnen houden ook als je iets hoort van de ander waar je het niet mee eens bent. Het betekent je eigen reactie even kunnen parkeren en dat wat je hoort wel kunnen erkennen als de beleving van de ander. Hierdoor kun je in gesprek blijven met de ander. Doordat de ander zichzelf verplaats in jou en jij ook de kans krijgt te vertellen hoe het voor jou is ontstaat er een sfeer van gelijkwaardigheid. Door dit te ervaren kun je het vreselijk oneens zijn met elkaar maar ook daar rustig over kunnen praten en elkaar vinden en jezelf vinden.
Het helpt om te oefenen beurtelings naar elkaar te luisteren. Het is normaal dat dat onnatuurlijk voelt, maar soms kan het dè manier zijn om onbewuste patronen en dynamieken die de relatie zijn ingeslopen te doorbreken. De één is de vrager en de ander de verteller. De vrager scheidt zichzelf even af van zijn of haar eigen reacties, gedachten en gevoelens en parkeert deze tijdelijk om zich zo volledig te kunnen richten op de ander. De vrager luister aandachtig en kan nog even samenvatten wat hij of zij heeft begrepen. “Dus als ik je goed begrijp voel jij je altijd …”
Maak een begin je bewuster te worden van jezelf, je gevoelens en je gedachten. Ontdek wat er in je omgaat op verschillende momenten van de dag en oefen beetje bij beetje dit onder woorden te brengen. Dit wordt zelfvalidatie genoemd, het valideren van jezelf; het erkennen van wie je bent en wat er in je omgaat maakt je stevig van binnen. Stevigheid van binnen uit is een gevoel positief jij alleen jezelf kunt geven, je partner kan dit gevoel alleen maar ondersteunen, hij of zij kan je dit gevoel niet geven of maken. Je moet je eigen welzijn en hoge zelfrespect zelf creëren.
In het snelle alledaagse leven is het niet altijd eenvoudig even stil te staan bij jezelf. Een fijne App die je helpt is bijvoorbeeld 7Mind. Dagelijks stuurt het je simpele reminders om op verschillende manieren even stil te staan bij jezelf.
