Waarom ik een procesgroep begon

In 2017 vestigden we ons weer in Nederland, en ging ik op zoek naar een procesgroep om aan deel te nemen. Ik wilde verder met mijn groeiproces dat in Nieuw-Zeeland was begonnen. Wilde mezelf beter begrijpen en ervaren hoe mijn verschillende weerstanden tegen kwetsbaarheid en intimiteit eruitzagen — zodat ik me vanuit dit bewustzijn volwassener maar vooral vrijer kon bewegen in contact en interactie met een ander. 

Ik wist dat dat het snelst zou gaan in een procesgroep waarin deelnemers telkens worden uitgenodigd om van moment tot moment hun interpersoonlijke gevoelens met elkaar te delen. Tijdens mijn opleiding in Nieuw Zeeland was het een verplicht onderdeel van de opleiding om plaats te nemen in een procesgroep. Vier jaar lang had ik een haat-liefde verhouding met mijn groep. 
Hier werd feedback over elkaar beloond, ook als dat de ander misschien even ongemak bezorgde. Als één iemand je teruggeeft dat ze soms bang van je worden omdat in je verdediging er een glimp van onverwerkte agressie naar buiten sijpelt, kun je dat nog wel naast je neerleggen.
Maar als een halve groep zegt dat ze je soms ervaren alsof je op oorlogspad bent… tja, dan kun je niet anders dan dat serieus nemen. En dat deed ik. Meerdere keren.

Die procesgroep werd tijdens mijn opleiding een microkosmos waarin al mijn onbewuste maniertjes, maskers, angsten en bravoure in no time zichtbaar werden voor de groep.
Een groep neemt zoveel meer waar dan 1-op-1 therapie sessies, daar kan een therapeut simpelweg niet tegenop. 
Tijdens de wekelijkse therapie in die tijd met mijn eigen psychotherapeut lukte het me nog wel om me te verstoppen, controle te houden over mijn gevoelens en de richting van de sessie.
Mijn therapeut was altijd liefdevol met mij, begripvol en zonder oordeel. Ze wist dat ze alle tijd had met mij en bouwde eerst aan een solide relatie. Ze zag heus mijn verdedigingswerk wel en had daar eerbied voor omdat ze wist dat ik dat verdedigingswerk niet uit luxe had gebouwd maar nodig was om een plek te hebben in mijn ‘eerste groep’, mijn familiesysteem. 

In de procesgroep hadden mijn dierbare groepsgenoten die therapeutische vaardigheden niet!
Zij spiegelden me rauw en onverdund terug hoe ze mij ervaarden.
Ik leerde wat authentiek zijn werkelijk inhield: dat verbinding en veiligheid alleen ontstaan — bij mezelf én bij de ander — wanneer ik mezelf echt durf te laten zien, met alles wie ik ben. 

Het paradoxale was dat ik dacht bang te zijn voor kritiek, afwijzing of het gevoel geen plek te hebben in een groep wanneer ze ‘alles’ van mij zagen.
Wat ik ontdekte, was dat onder die angst voor negatieve feedback een veel grotere angst zat. Ik zag hoe ik mezelf wilde sluiten wanneer de groep liefdevol met me was, me complimenten gaf of zei hoe ze van me hielden.
Tot mijn grote verbazing was dát waar mijn echte weerstand zat: in het toelaten van intimiteit. Te geloven dat ik liefde bén en dat liefde me toekomt.

En ook daarin is de kracht van een groep genadeloos.
Waar je in de buitenwereld een compliment nog kunt bagatelliseren, werkt dat in een groep niet.
Dat is het verschil tussen een theelepeltje en een vrachtwagen vol oprechte, warme energie die recht je hart inrijdt.

Toen ik terug was in Nederland, hoopte ik weer aan een procesgroep te kunnen deelnemen — maar tot mijn verbazing was er geen te vinden.
Dan begin ik er zelf een, dacht ik.
Ik maakte flyers, adverteerde hier en daar, en kreeg welgeteld één aanmelding.
Wat ik toen nog niet begreep, maar nu wel, is dat ik toen nog niet de groepstherapeut kon zijn die ik nu ben.
Ik had zelf nog meer robuustheid  te ontwikkelen, en ook kennis en begeleiding nodig om mezelf de verfijnde 'craft' van proces groepstherapeut  eigen te maken.

In 2024 probeerde ik het opnieuw — en tot mijn verbazing liep het als een trein. Twee groepen zaten al snel vol en alles viel op zijn plek.

Een oud verlangen is werkelijkheid aan het worden.
Elke groepsavond voel ik nog steeds dat kleine stukje in mij dat niet kan geloven dat er werkelijk mensen de trap oplopen om plaats te nemen in de groep, hun tribe. 
Het gelach, geroezemoes, de opwinding die voelbaar is in het niet-weten wat die avond de groep gaat brengen. 

Zoals ik destijds mocht ervaren, ontdekken zij nu hoe waardevol het is om deel uit te maken van een tribe waarin echt-zijn wordt beloond en gevierd — en waarin juist dát zorgt voor veiligheid en diepe verbinding.
Iets wat we in onze huidige wereld (zeker in het Westen) steeds meer dreigen te verliezen, en waarmee we onszelf ook de mogelijkheid tot heling en gemeenschap ontnemen.

Ben je nieuwsgierig of een procesgroep met mij iets voor jou kan zijn?
Kijk dan op mijn website, of op YouTube
bij de serie 'GROUP https://www.youtube.com/watch?v=MVaz1EfIpBQ&list=PLBLRnnp02DXc3vJFtr2eWgbC0sMPjOVdC&index=2

Houd ook de film 'The Schopenhauer Project' in de gaten — deze film is in oktober 2025 op het filmfestival in Napels in premiere gegaan, hopelijk komt hij ook naar Nederland! de link naar trailer vind je hier: https://artisnaples.org/naples-international-film-festival/2025/films/group
 Beide geven goed weer wat je in een procesgroep kunt verwachten.


Of neem gewoon even contact met me op — dat kan altijd. 🤍